Etappe 4: Dimaro - Riva (95km)

(Jan Pieter)De dag gestart met een stevig ontbijt. Er was gerekend op 250 gasten, echter wij waren de enige aanwezigen.

Omdat de klim direct zou beginnen en 1 mei een feestdag is, nemen we geen risico en slaan we nog wat voorraad in bij de plaatselijke buurtsuper: fles drinkyoghurt, golden red delicious (appel uit de streek), 2 bananen en 2 broodjes. 

Meteen gaat het omhoog met 8-9%, dus dat beloofd wat. Het is 8:45 als we het dorp achter ons laten en op weg gaan naar de pas van Carlo Magno oftewel Karel de Grote.

Trap voor trap gaan we steeds een stukje hoger, richting de 1680 meter hoge pas. Het weer is prima en het dal doet haar naam eer aan: Val di Sole!

Rond de 1400 m passeren we de "sneeuwgrens" en liggen links er rechts grote sneeuwhopen in het bos. Na 14 km klimmen is ie daar dan, Karel's oversteekje.

Dat moet gevierd worden met koffie en een echte Strudel.

Het uitzicht is ook niet verkeerd.

Zo, na al die slagroom, kaneel en bladerdeeg daalt het prima. Links zien we de Brenta groep waar Ronald in zijn goede jaren (ligt al enige tijd achter ons, we schrjven 1988) nog een huttentocht met Hannie heeft gemaakt.

Steeds verder naar beneden met ook weer erg mooie (ver)gezichten.

De temperatuur stijgt voelbaar en we duiken een nieuw dal in. Reitsema leidt ons echter op een afgesloten fietspad. Omrijden is geen optie (vinden we). Het hek blijkt op te schuiven en de fietsen passen er doorheen. Na 200 m een restant van een stukje berg die niet langer bij zijn vriendjes wilde blijven en naar beneden is geschoven. Daar komen we eenvoudig omheen, echter dan volgt een tweede hek, met dik ijzerdraad aan elkaar vastgemaakt. Wat nu? Kniptang wordt voorgesteld. Nah, zo zijn we niet opgevoed! Dan maar de tassen eraf en fietsen er omheen tillen. 2 min later zijn we weer op weg, alsof het nooit gebeurd is.

Rond 12:30 een mooi plekje voor de lunch gevonden.

We moeten nog een best stuk voor we in Riva zijn, dus niet te lang gedraald, op het zadel. Langs prachtig aangelegde fietspaden met de inmiddels bekende gele strepen aan de zijkant gaat het op en neer langs een helder beekje.

Even een plaspauze bij een nagelnieuwe fietsbrug.

Het blijft sprookjesachtig, dat groen, blauw en de kleuren van de boemen en bloesem.

We komen langs een klimwand waar bijna alle Europese nationalitieten vertegenwoordigd zijn.

Nadat we diverse waarschuwingen genegeerd hebben dat de weg die Reitsema voor ons heeft bedacht, afgesloten is, komen we dan toch echt voor een dichte slagboom te staan. Er komen echter hele volksstammen MTBers en wielrenners vanuit het "afgesloten" stuk, dus we wagen het er op en herhalen de procedure die we eerder vandaag ook al hebben toegepast met de tassen en het tillen.

Best wel een beetje op onze hoede fietsen we verder. Meer dan een gat in de weg waar een rots naar beneden is gekomen, is er echter niet aan de hand. Langs een prachtige waterval

komen we in Stenico. Prachtig gelegen in een soort driesprong van dalen.

We gunnen onszelf een cola en gaan de laaste uitdaging van de dag aan, de Passo del Ballino 750m "slechts". Alleen dalen we eerst nog tot 300m naar de rivier, dus dat mogen we aan de overkant weer omhoog, zo werkt dat.

Veel motoren scheuren langs ons heen. Het is duidelijk dat we in veel touristischer gebied zijn aangekomen. 10 km zweten verder, zijn we ook hier boven.

Nu 500m dalen naar het Gardameer. Het duurt nog even voordat ze zich laat zien, maar dan is het ook op een behoorlijk indrukwekkende manier.

Op echt Italiaanse-klassieker manier slingert de weg zich naar beneden door diverse dorpjes en zijn we dan toch in Riva aangekomen. Aan het meer op een bankje even op adem komen en de plek zoeken voor de nacht.

Booking.com blijkt weer onmisbaar en in no-time Hotel Royal gevonden. Met een kleine d-tour komen we aan. De receptioniste wil ons eerst de fietsen op het balkon laten zetten (gewoon met je fiets in de lift!), maar na nog een keer aandringen, kunnen ze beneden blijven en krijgen ze een vertouwd plekje in een schuurtje.

Na een verfrissende douche met een eigen wil, op zoek naar een eetgelegenheid. Aan de rand van het meer vinder we een prima etablissement en gaan voor de spagetti carbonara met salade.

Met hulp van de talenkennis van Ronald, vraag ik niet om de rekening maar om een vis. Terug naar het hotel nog een echt Italiaans ijsje en dan is het tijd voor de blog met concerten van Coldplay, Adele en Herbert Grönemeyer op de achtergrond.